|
درباره وبلاگ  گلپونه ها یاداشت های تلخ نویس
*حرف دل*
خشکیده ام! گویی که دیگر هیچ وقت قابل رویش نیستم، چه کرده ای بامن! امشبم را گرفتی که تلخی بر کامم چهره گشت، هرچند که تلخی دیرگاهی ست از آن من است، چه کرده ای با من! که عقل در مقابل دیده و دل،کور و خموش وبی صداگشته است، خنده ام می گیرد،احساس! از احساس که می گویم گویی که سنگی! و عجبا من سنگ با تو چگونه رام و نرم گشته ام! میدانم خود گناهی ندارم و بی گناهم،و از باب این دل سنگ و تنگ خود، گرفتارم، و تو نیز بی گناهی اما فاقد احساس... شاید هم احساست با من پر احساس بی احساس است، احساس پوچی میکنم و احساس خود را به مثال باغی میدانم که سالهاست خشکیده است و توای باغبان جانم ای نهایت احساس من، اوج بی مهری ست که مرا در خود نمیخوانی من که با تو از خود گشته ام بی خود و گویی که نرمترین و رام ترین و بهترینم، و میدانی که لحظه ای طاقت غمت را ندارم، و نزدم بالاترین و والاترینی، پس دگرچه میخواهی؟ درگیر چه هستی که درگیر من نیستی! انگار سالهای سال است که میشناسمت و میخواهمت،بیشتر از عمرم، گویی که سالهاست با تو مجنونم، هر چند میدانی به واژه ای به نام عشق اعتقاد ندارم،اما با تو مجنونم... نمی دانم چه میخواهم یا چه میخواهی، اما من که چیزی نخواستم،پس چرا با من این چنینی؟! و آخر ای عزیزتر و غنی تر از جان و روح،با من دل شکسته به از این باش که با خلق جهانی... جهانی که بی تو،روح مرده است جسم،و همه و همه ی من جهان را بی تو نمی خواهد، پس بمان با من جهانی را...
نظرات شما عزیزان:
|
||
نویسندگان
پیوندها
آخرین مطالب
|
||
 |
آمار
وبلاگ:
تبادل
لینک هوشمند